Dragen op de schouders
Met het dragen op de schouders wordt de overledene symbolisch nog éénmaal boven de mensen uitgetild, een gebruik dat al voor de Middeleeuwen een gewoonte was. Op veel oude afbeeldingen van begrafenissen is te zien hoe de kist of baar met acht dragers op de schouders werd gedragen.

Vroeger in de boerengemeenschappen was het de gewoonte dat men de kist op de schouders droeg als het woonhuis dicht bij de begraafplaats was. Ze droegen tot de begraafplaats, maar voor de poort van de begraafplaats schouderden ze de kist af, waarna ze deze tussen zich in naar binnen droegen. Veelal waren de dragers buren. Ze mochten geen familie zijn. Was de overledene nog jong, dan moesten ook de dragers jeugdige mannen zijn en als de overledene niet getrouwd was, dan waren ook de dragers ongehuwd.

Bij minder welgestelden werd voor de begrafenisstoet een open wagen geregeld, vaak niet meer dan een boerenkar. Twee paarden trokken de wagen. Nadat in het huis van de overledene de rouwdienst was gehouden, werd de kist gesloten en tilden de dragers de kist met de overledene op de wagen. Om de kist goed te laten liggen, lagen aan beide zijden van de kist strobossen. De nabestaanden en andere rouwenden liepen achter de wagen aan naar de begraafplaats. Soms was er een extra wagen voor de nabestaanden die slecht ter been waren.

Volgens de Surinaamse traditie wordt de kist gedragen door dragiman, dragers, die met danspassen en plotselinge schijnbewegingen de overledene, om te voorkomen dat de geest van de overledene hem of haar kan volgen, op weg naar de laatste rustplaats.

De dragers van de Dragervereniging Wi Kan Doe dragen de overledene op de schouders met zes dragers. Hierbij wordt geen onderscheid gemaakt in rangen en standen.

Singi Neti/Dede oso
Deze wordt op de avond voor de begrafenis of crematie gehouden. Op deze avond komen alle nabestaanden, vrienden en overige belangstellenden bij elkaar. Tijdens deze avond wordt er veel met elkaar gesproken, men praat over de mooie momenten die ze hebben meegemaakt met de overledene en er worden anekdotes opgehaald. De familie zorgt voor een warme maaltijd en een ieder is welkom. Op deze avond wordt naast het troosten van de nabestaanden, de overledene zingend en biddend begeleidt naar het hiernamaals. Om in Nederland rekening te houden met de buren stopt deze avond doorgaans om twaalf uur.

Aiti Dey – acht dagen na de begrafenis
Acht dagen na de begrafenis is er wederom een rouwbijeenkomst na de eerder georganiseerde singi neti/dede oso. Op de achtste dag zal de ziel van de overledene aanwezig zijn. Daarom zorgen we voor een tafel met voedingswaren die de overledene gedurende zijn of haar leven lekker vond. Er worden liederen van troost gezongen, gebeden, gepraat, gegeten en gedronken. Aiti Dey wordt op een stichtelijke wijze afgesloten.

Siksi Wiki – zes weken na de begrafenis
Volgens de tradities komt men na zes weken voor een laatste rouwbijeenkomst samen. Na zes weken wordt de eerste periode van zware rouw afgesloten.